"Deze tocht voert naar het hart van de cumbre, het gebergte van Gran Canaria midden op het eiland. Langs kleine dorpjes slingert de weg omhoog naar de hoogste top"...is wat de Marco Polo gids zegt over deze tocht.

We passen hem wel wat aan, omdat we niet van plan zijn elk dorp met 3 huizen te bezoeken. We gaan voor de natuur en buiten dat hebben we niet de behoefte om de hele dag in de auto te zitten.

We zijn half 8 wakker, redelijk vroeg bij het ontbijt en rijden dan ook bijtijds weg. De 1e 25km rijden we over de GC-1 richting het vliegveld en dan slaan we af richting het binnenland. Al vrij snel gaat de weg alleen nog maar omhoog en niet zo zuinig ook. Bocht na bocht, kronkel na kronkel...

Onze 1e stop is bij de Caldera (vulkaankrater) de los Marteles

Blijft bijzonder, blijft mooi, blijft bijzonder mooi...

We rijden door en stoppen dan bij Pozo de Nieves. Handig om te weten dat een 'pozo' een, vaak losstaande, ijskelder is. Meestal tonvormig, van vrij grote diepte, waarin gedurende de winter, grote stukken ijs van een plas of sloot opgeslagen werden/worden. Vaak werd het ijs afgedekt met hooi ter isolatie.

Vanaf hier is nog maar een paar minuten naar boven naar het hoogste punt van Gran Canaria

Met 1949m boven de zeespiegel is de 'sneeuwpiek' de hoogste berg van Gran Canaria. Soms sneeuwt het hier 's winters inderdaad. Uniek is het vergezicht over grote delen van het eiland. Met deze warmte is het te heiig, maar op heldere dagen lijkt de Teide op Tenerife voor het grijpen te liggen en kun je met een verrekijker La Gomera zien.

In de verte ligt Roque Nublo wat onze volgende stop zal zijn

Nadat we op een muurtje nog even rustig van het uitzicht hebben genoten, stappen we weer in de auto ...met airco... om op weg te gaan naar de volgende stop; Roque Nublo

Een 80m hoge monoliet die vanuit veel punten zichtbaar is en lijkt daarbij steeds een andere vorm en grootte te hebben.

Er loopt, in de volle zon, een vrij steil pad naar de voet van de monoliet en zijn we, normaal gesproken, wel in voor zo'n wandeling we hebben bij het ontbijt 3 bakken koffie/thee en een glas jus d'orange op en in de auto inmiddels een halve liter water. Ik hoef niet uit te leggen dat ons beider blaas zo ongeveer op klappen staat, we gaan dus nu maar ff niet aan deze klim beginnen.

Het voordeel als je het hoogste punt gehad hebt, is dan wel dat de weg nu alleen nog maar naar beneden gaat.

Naarmate we verder naar beneden gaan wordt alleen het wegdek er niet écht beter op... "Deze weg, waar je maar zelden iemand tegenkomt, ademt de verlatenheid van het Canarische berglandschap..."

Het 'stuwmeer van de meisjesgrot' Embalse Cueva de las Nilas, is het bekoorlijkste stuwmeer van heel Gran Canaria, aldus Marco Polo

Mirador El Mulato

Heel apart als er midden in het rotsgebergte af en toe een oase van palmbomen te voorschijn komt...

Oh, en rijden we al een aardige tijd alleen maar naar beneden, en dachten we dat we er toch al bijna waren... dachten we inmiddels vlakbij een terrasje, incl toiletbezoek, te zijn... de weg links én rechts in de foto laat zien dat we er nog ff niet zijn, we moeten nog een stukkie...

...maar als we dan ook écht beneden zijn...

Was het plan nog om nog even naar Puerto de Mogán (het Venetië van Gran Canaria) te gaan, als we bij de afslag komen rijden we die voorbij. Het is inmiddels 4uur geweest, we hebben lang genoeg in de auto gezeten. We snakken naar een bak koffie/thee, dus gaan terug naar het hotel. Genoeg geweest!

Nog voor het eten zetten we de foto's op de website (gaat in de middag sneller dan in de avond als iedereen op het internet zit) en na het eten, dat is nu dus, maken we het verslag erbij en dan zit deze dag er op!

Slaap lekker allemaal. xxoo